Zwart-witte mis

Het koor van de Leuvense Sint-Pieterskerk is niet meteen de meest geëigende ruimte voor hedendaagse kunst. Zoals meestal met kerkinterieurs oogt alles vol en zwaar en zakt de kunst al eens weg in religieuze symboliek. Maar in het geval van Extensionsblijft de combinatie overeind. Door hun dramatische aura kunnen de installaties van Hans Op de Beeck (38) op tegen deze context. Je krijgt weinig of geen rillingen van het esthetische contrast (oud tegenover nieuw, religieus tegenover artistiek), al hangt er wel een spanning in de lucht die er strikt genomen niet zou mogen zijn.
Drie installaties - een witte en twee zwarte - halen hun slagkracht voor een groot deel uit de kleur. Zo is Extension (2) een intens matzwarte, alle licht absorberende accumulatie van kantoorspullen. Een wirwar van computers en kabels doet denken aan technologie die buiten de mens om tot leven komt, maar de echte punch komt van het spookachtige zwart dat over het werk hangt als een postnucleaire nachtmerrie. Hetzelfde geldt voor Extension (3), een stelsel van koffers en reistassen: op zich is een dergelijke opeenstapeling van objecten niet zo uitzonderlijk, maar onder invloed van het sombere zwart wordt het werk vreemd en onwezenlijk en lijkt het alsof je zoiets nog nooit hebt gezien.
Sculpturen van futuristisch ogende mensjes maken het extensions-idee concreet. De figuren kregen allerlei technische en mechanische onderdelen mee als waren het androïden of gerobotiseerde stervelingen die niet meer zonder hun hulpstukken kunnen. Man versus machine: het is een thema dat je bij meer kunstenaars aantreft, maar lang niet altijd zo uitgebalanceerd en geraffineerd, en zeker niet zo overtuigend donker en dreigend.
ElS Fiers