Landschap van de verbeelding

Een trio van klasbakken vindt elkaar in nieuw verteltheater van Transparant. Eric Sleichim van Blindman, thuis in theatrale soundtracks, schreef de muziek. Dirk Roofthooft, rasverteller met sonore brom, is de centrale figuur. En Hans Op de Beeck, beeldend kunstenaar die steeds vaker de opera- en theaterbühne opzoekt, leverde het concept.
De vallei heeft iets van een gothic story. We volgen een jongeman op zijn vlucht naar een afgelegen plek zonder daglicht, met stijgend water dat een naderende catastrofe aankondigt. Het verhaal wordt sober, ingehouden, maar ook een tikje cerebraal verteld. Het lijkt of Op de Beeck hier een van de zaalinstallaties tot leven wekt. Hij maakte furore met settings gedrenkt in dromerige melancholie en onuitgesproken emoties. Het zijn stilgevallen nachttaferelen, onwezenlijk en actieloos. Maar evengoed hebben ze een donkere, lugubere kant: dat ontdekken we nu er eentje in woorden tot leven komt. Gaandeweg verkennen we horrorkamers, opgeroepen in aloude verhalen over liefde, dood en rouw om een verloren wereld.
Het strakke keurslijf is dat van een ritueel rond een waterplas. Roofthooft, in blauwe kimono bevroren op zijn bankje, is de ceremoniemeester. Verbeelden we het ons, of houdt hij de ogen gesloten als beleefde hij een volledig naar binnen gekeerde wereld? Losjes varieert de muziek op de structuur van een mis van Josquin Des Prez, door het saxfoonkwartet vertaald naar een bijna onaardse sereniteit. De oplichtende klankschalen houden de muzikanten gevangen in een aureool.
Een schutsengel, de zangeres Claron McFadden, komt spoken en troosten. Intussen krullen Op de Beecks kleurrijke volzinnen sensueel rond verbeelde landschappen. Echo’s flitsen voorbij – ook van installaties van Op de Beeck zelf. We lijken verdwaald in een boze nachtmerrie. Vederlicht is alleen de kitschintro: een uitgelichte accordeonautomaat, die melancholieke deuntjes afhaspelt.